بررسی مکانیسم های بیوکنترلی برخی از سویه های pseudomonas fluorescens روی بیماری رایزوکتونیایی پنبه

گیاهان در یک محیط پیچیده و در ارتباط و تعامل نزدیک با طیف وسیعی از میکروارگانیسمهای مفید و مضر زندگی میکنند. استفاده از باکتریهای ریزوسفری محرک رشد از جمله سودومونادهای فلورسنت به منظور ارتقای رشد گیاه و حفاظت از آن در برابر میکروارگانیسمهای مضر بهخصوص پاتوژنهای خاکزاد، به عنوان یک جایگزین مناسب برای سموم شیمیایی مطرح است. plant growth-promoting rhizobacter با استفاده از مکانیسمهای مستقیم و غیر مستقیم باعث بهبود رشد گیاه میشوند. بیمارگر rhizoctonia solani یکی از مهمترین قارچهای خاکزاد است که باعث مرگ گیاهچه یا پوسیدگی ریشه و طوقه در گیاهان زراعی میشود. در این مطالعه 15 جدایه سودوموناد فلورسنت از مزارع استان آذربایجان شرقی و ارومیه جداسازی شد و 12 ایزوله سودوموناد فلورسنت از آزمایشگاه بیماریشناسی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان دریافت گردید. برای غربال جدایههای آنتاگونیست موفق میزان بازدارندگی از رشد بیمارگر در آزمایشگاه مورد بررسی قرار گرفت. علاوه بر این، جدایهها از لحاظ توانایی تولید اکسین، آنزیم acc د-آمیناز، میزان محلولیت فسفر، توان تولید سیدروفور و داشتن ژن تولید کننده آنتیبیوتیک 2،4- دیاستیلفلوروگلوسینول غربال شدند. در بررسی اثر بازدارندگی جدایهها از رشد rhizoctonia solani در شرایط آزمایشگاه، از 27 جدایه مورد بررسی به غیر از دو جدایه 125 و f33 بقیه جدایهها بهطور معنیداری اثر بازدارندگی داشتند که هشت جدایه با بیش از 50 درصد بازدارندگی بیشترین میزان کنترل را نشان دادند. میزان بازدارندگی سه جدایه 58b, 45 و 30b نزدیک به 50 درصد بود. از بین جدایهها، 11 جدایه حدود بیش از mg/l 2 توان تولید اکسین را داشتند که از بین آنها شش جدایه که تولید اکسین بالاتری داشته و در شرایط آزمایشگاه توانایی خوبی در بازدارندگی از رشد rhizoctonia solani نشان دادند، برای بررسی توانایی تولید آنزیم accد-آمیناز انتخاب شدند. هر شش جدایه توان تولید آنزیم accد-آمیناز را داشتند. در بین جدایهها، جدایه 33 و 139 با حدود mg/l14 بیشترین توانایی محلول کردن فسفر را داشتند، و همبستگی میان محلولیت فسفر و کاهش ph به سمت اسیدی، دیده شد. در بین جدایهها ژن کد کننده آنتیبیوتیک 2،4-دیاستیلفلوروگلوسینول (dapg) در هفت جدایه شناسایی شد. با توجه به خصوصیات جدایهها، پنج جدایه برای آزمایشهای گلخانهای انتخاب شدند. جدایهها خصوصیات رشد گیاهی را به طور معنیداری در مقایسه با شاهد تیمار نشده افزایش دادند. در آزمایشهای گلخانهای، هر پنج جدایه به طور معنیداری بیماری را کنترل کردند که بیشترین کنترل کنندگی مربوط به جدایه 137 بود.